Hier blijf ik het voor doen I Interview met Suzanne Zegers

“Ik wist van tevoren dat ik als kinderarts pittige diensten zou hebben”

Suzanne Zegers (29) deed als topjudoka tijdens haar co-schappen op het hoogste niveau mee. Dat bleek zelfs voor iemand met haar doorzettingsvermogen te veel van het goede. De eed riep en Zegers nam afscheid van de judomat. Haar topsportmentaliteit nam ze wel mee naar haar nieuwe werkvloer: een medisch-specialistisch revalidatiecentrum in Tilburg.

Na haar studie ging Suzanne in Tilburg aan de slag als arts-assistent op de afdeling kindergeneeskunde in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Daar ontdekte ze dat een ziekenhuis toch niet haar plek is.

Waarom ben je gestopt als ANIOS bij het ETZ in Tilburg?

“Ik miste het maatwerk qua behandelen en merkte dat ik als dokter de meeste voldoening haal uit het werken aan een specifieke, persoonlijke hulpvraag. Daar draait het in de revalidatie om. Ze gaan daar verder dan alleen het fysieke en kijken naar zaken waar patiënten tegenaan lopen op sociaal vlak of op het werk bijvoorbeeld. Dat miste ik echt in het ziekenhuis en daarom heb ik de switch gemaakt.”

Speelde de werkdruk een rol?

“Ik wist van te voren dat ik pittige diensten zou hebben als arts-assistent bij de kindergeneeskunde. Een aanzienlijk deel is onplanbare zorg, dat hoort erbij. Het werk is regelmatig acuut, de dagen duren lang en de druk is hoog. Tijdens diensten heb je te maken met spoedgevallen in combinatie met taken op de reguliere afdelingen. Dat is samen best veel en daar was ik verantwoordelijk voor. De dekking qua assistenten was nét genoeg. Als er iemand uitviel of ziek werd, moest er heel veel overgenomen worden.”

Wat zorgde bij jou voor stress?

“Meerdere vragen tegelijk met hoge urgentie; als er opeens twee kinderen kort achter elkaar binnenkwamen en spoedzorg nodig hadden, maar er ook een pasgeborene op me wachtte bijvoorbeeld. Gelukkig heb ik in Tilburg ervaren dat het team deze druk heel mooi opving. Als ik hulp vroeg werd er gewoon bijgesprongen. Dat werkte echt fijn.”

Voelde het werk onpersoonlijk?

“Het is niet zo dat patiënten in het ziekenhuis een nummertje zijn, maar bij de revalidatie is er meer ruimte om te kijken naar het individu. Zodat ik mensen echt kan helpen op een manier die verder gaat dan alleen medicijnen voorschrijven.”

Kunnen patiënten ook voor druk zorgen omdat ze onredelijk zijn?

“Ja, maar als ik weet dat mensen lang moeten wachten vind ik dat zelf ook heel vervelend. Wat ik heb gemerkt is dat begrip tonen mensen snel helpt kalmeren. Door de vervelende situatie te erkennen, lukt het om conflicten voor te zijn. Dat is natuurlijk niet altijd even makkelijk als het erg druk is.”

Wat verwacht je van de instelling als het gaat om werkdruk?

“Ik vind het belangrijk dat ze in gesprek blijven met ons. Dan houden ze feeling met wat er speelt.”

Eigenlijk zoals jij het bij jouw patiënten doet, je wilt gehoord worden?

“Ja eigenlijk wel, haha.”

Hoe zorg jij voor jezelf zodat je goede zorg kunt verlenen? “Balans houden heb ik echt moeten leren de afgelopen jaren. Ik ben topjudoka geweest. Dat deed ik ook nog tijdens mijn co-schappen en dat was ontzettend druk. Ik probeerde toen balans te houden tussen sport, studie en werk. Dat was niet makkelijk. Daar ben ik soms te ver in gegaan."

Hoe merkte je dat?“Er waren periodes waarin ik super moe was. Omdat ik teveel deed. Ik herkende de signalen wel steeds beter en kon er beter naar luisteren. Wat ik vaak heb als ik oververmoeid ben is dat ik maar op de bank hoef te zitten of ik val in slaap. Of ik ben erg geprikkeld.”

Hoe ontspan je?“Door te sporten. Zelfs judo op topniveau was ook een vorm van ontspanning. Nu verschilt het, soms doe ik wat krachttraining bijvoorbeeld. Maar series kijken vind ik ook ontspannend. Ik ben me er dankzij mijn topsportervaring nu van bewust dat ik mijn rust moet pakken. Ik heb daarnaast nog contact met mensen van mijn studie en arts-assistenten. Met hen deel ik ervaringen en dat helpt me mentaal. Ik vind het fijn dat ik bepaalde dingen bij ze kwijt kan die ik niet goed kan delen met mensen die niet in de zorg werken. Dat praat net wat anders.”

Hoe draagt je eigen fitheid bij aan je werk? “Als ik niet lekker in mijn vel zit en vermoeid ben, ja, hoe ga ik dan voor iemand zorgen? Als ik er niet bij ben met mijn hoofd op mijn werk, dan komt dat het werk niet ten goede.”

Wanneer ben je gestopt met judo op het hoogste niveau?

“Aan het einde van mijn co-schappen stopte ik ermee. Ik was aan het afbouwen toen corona begon, de pandemie bracht er versnelling in. Ik heb het later nog geprobeerd weer op te pakken, maar dat was lastig. Er zitten simpelweg te weinig uren in een dag om fulltime te werken en 1 à 2 keer per dag te trainen.”

Vond je stoppen moeilijk?“Dat was wel een proces. Vanaf mijn tiende heb ik fanatiek gejudood. Wat ik het meeste mis behalve de sport zelf is het contact met de andere judoka’s en de trainingsstages. Ik trainde elke dag en zag die mensen vaker dan mijn vriendinnen.”

Heb je je topsportmentaliteit achtergelaten in de kleedkamer? “Die is nog niet verdwenen, haha. Fanatisme en doorzetten zit er nog steeds in bij mij. Als ik iets wil, dan ga ik ervoor en kan ik er veel voor aan de kant zetten. In het verleden ging ik vaker aan mezelf voorbij om doelen te halen, die balans kan ik nu beter bewaken.”