Als de eed roept, dan roept-ie. Maak kennis met zorgprofessionals die ondanks hun pensioen nooit gestopt zijn met zorg verlenen.
“Ik kan die mensen niet aan hun lot overlaten.”
Hij stond er nooit zo bij stil. Maar toen Dolf Verburg tijdens zijn pensioen werd gevraagd om Oekraïense vluchtelingen in opvangcentra te helpen, moest hij toch aan zijn eed denken. Dolf: “Ik dacht: ik moet dit wel doen. Ik kan die mensen niet aan hun lot overlaten. Ook al voelde ik me maar een klein radertje in het geheel, ik wilde helpen om het werk te verdelen.” Na achtendertig jaar huisarts schap in Borne kroop zijn zorgvermogen waar het niet gaan kan.
Steeds meer gepensioneerde artsen springen bij en helpen hun ex-collega’s. Zoals Dolf Verburg, die in Huize Alexandra in Almelo weer meedraait alsof hij nooit is weggeweest. In de opvangcentra voor Oekraïense vluchtelingen is extra zorg hard nodig. “Bij Huize Alexandra is het perfect geregeld, daar kan ik echt huisarts zijn. Elke woensdag van 9:00 tot 13:00 ben ik daar beschikbaar in mijn eigen spreekkamer. De tweehonderdvijftig vluchtelingen weten dat ze dan bij mij terecht kunnen. Op een ochtend help ik wel vijftien tot twintig mensen. De zorg is heel uiteenlopend: “Verkoudheden, bloeddrukcontroles, receptherhalingen, buikpijn, rugpijn. Ze komen meestal niet met heel ernstige klachten, maar soms is een doorverwijzing nodig naar een reguliere huisarts of tandarts en een enkele keer direct naar het ziekenhuis. Eigenlijk zoals het bij een ‘standaard’ spreekuur ook zou gaan.” De oorlog in hun thuisland blijft opvallend genoeg vaak onbesproken: “De mensen praten er over het algemeen niet over. Ze komen voor iets kleins en zijn ontzettend blij en dankbaar dat ze geholpen worden.”
“Iedereen zwaait blij als de dokter er weer is.”
Taalbarrière versus traumatische ervaringen
Volgens Dolf staat de taalbarrière diepere gesprekken over hun traumatische ervaringen in de weg. “Laatst kwam er iemand met slaapproblemen. Het is dan mooi om te kunnen verwijzen naar een GGZ-praktijkondersteuner die werkzaam is in dienst van een reguliere huisarts in de regio. Op de locatie in Enschede waar ik sinds kort ook werk, is nog geen tolk en gaat het wat stroperig. Met Google Translate probeer ik er samen uit te komen. Maar 1-op-1 vertalen loopt niet altijd soepel. Het gebeurt weleens dat het vragen van de naam en geboortedatum al lastig is, laat staan gedetailleerde gesprekken. In Almelo gaat dat beter dankzij de tolk.”
Dolf hoopt dat die straks ook in Enschede start. Een tolk doet namelijk meer dan alleen vertalen en helpt hem bij het regelen van doorverwijzingen. Zonder tolk levert dat soms extra werkdruk op. Niet alles wordt vergoed, soms ontbreken er burgerservicenummers of hebben ziekenhuizen een wachtlijst.
Dolf: “Ik probeer als regelneef toch alles te doen om de patiënten zo goed mogelijk te helpen. Zo kwam er vanmorgen een man in de spreekkamer met tandvleesklachten. Daarvoor is dan een doorverwijzing naar een tandarts nodig, die eigenlijk alleen vergoed wordt als het probleem echt acuut is. Dat probeer ik dan toch voor elkaar te boksen, want die man kon niet honderden euro’s uitgeven. Ik voel me teleurgesteld als dat niet lukt.”
Dankbaar werk Achter de geraniums zul je Dolf niet vinden wanneer de opvang voor Oekraïners in de toekomst niet meer nodig is. Hij is ook werkzaam als vaccinatiearts, SCEN-arts (2e arts bij euthanasie) en biedt een aantal weekenden per jaar palliatieve zorg. “Het trekt me mensen in de laatste fase van hun leven te begeleiden en te streven naar zo veel mogelijk comfort. Als SCEN-arts is het supermooi dat je echt in gesprek gaat. Deze mensen vinden het ontzettend fijn dat ik een luisterend oor bied. Dat is echt een opluchting voor ze. Zo probeer ik die laatste fase wat draaglijker te maken. Ik doe dat met plezier, hoe gek het misschien klinkt. Het geeft echt voldoening en is dankbaar werk waar ik extra energie van krijg.” Het vaccineren vindt Dolf vooral gezellig. “Ik maak tussendoor een praatje en stel mensen op hun gemak.”
“Toen ik als huisarts werkte had ik ‘s avonds regelmatig stress over wat ik de volgende dag moest doen. Bij het werk dat ik nu doe, sluit ik letterlijk en figuurlijk de deur als ik klaar ben. Natuurlijk doen alle heftige verhalen me wat, maar als huisarts heb ik geleerd om het goed te verwerken. Ik kan niet elk probleem op me nemen.” Het gevolg is dat Dolf een fijne balans heeft tussen werk en ontspanning. “Ik ga graag een lekker rondje wielrennen. Bovendien is alles wat ik nu doe onwijs dankbaar werk. Misschien dat ik uiteindelijk ga minderen, maar voor nu houd ik het nog wel even vol zo.”
Lees ook eens: Anios & Ambitie, interview David Tanis
Wil jij je ook inzetten voor vluchtelingen uit Oekraïne? Schrijf je dan hier vrijblijvend in en wij nemen contact met je op om de mogelijkheden te bespreken. Of stuur ons een mail: info@artsenspecialist.nl
