ANIOS & Ambitie
Ze zijn de toekomst van de zorg, maar hoe zien ze die zelf voor zich? Maak kennis met ANIOS’en en hun kijk op de toekomst en het artsenvak. Deze keer spreken we David Tanis.
David Tanis speelt piano én gitaar, maar een snaar raken bij patiënten geeft hem de meeste voldoening. Na een jaar in de psychiatrie, is hij net gestart in de somatische zorg voor vluchtelingen. Door zijn go-with-the-flow mantra vindt hij meer dan een jaar vooruit kijken best veel. Maar met zijn fascinatie voor het brein heeft hij hersenspinsels over een toekomst als psychiater en het benutten van het placebo-effect in de zorg.
Waarom koos je er op de middelbare voor om geneeskunde te gaan studeren?
“Met natuurkunde en biologie als m’n lievelingsvakken en de wens om met mensen te willen werken, leek het me de ideale keuze. Ik zag het arts zijn ook voor me als een mooie invulling voor de rest van m’n leven, omdat het iets heel moreels is.”
Nu je basisarts bent, kijk je er nog steeds zo naar?
“Ja en nee. Toen ik een pre-master technische geneeskunde een kans gaf, merkte ik dat ik dat toch te droog vond. Hoewel ik dol ben op natuurkunde, merkte ik dat ik meer mijn persoonlijkheid en intuïtie in het werk wilde leggen. Dus echt van mens tot mens werken, dat past bij mij. Verder denk je als 18-jarige dat de dokter het altijd goed doet, maar als je eenmaal in het vak zit zijn er allerlei ethische dilemma’s die je tegenkomt.”
Welke ethische dilemma's dan?
“Als iemand verplicht opgenomen moet worden bijvoorbeeld. Iets wat ik tijdens m’n werk in de psychiatrie tegenkwam. Dat is niet meer alleen een medische kwestie die “de dokter wel regelt.” Hier komen veel meer mensen bij kijken, zoals de burgemeester. Zo’n beslissing maak je meer als samenleving.”
Hoe zag de rest van je loopbaan eruit tot nu toe?
“Ik heb na mijn bachelor, een minor in neuroscience afgerond. Daarna heb ik de pre-master technische geneeskunde behaald, maar koos er toen toch voor de master geneeskunde te gaan doen. Hiervoor liep ik coschappen op de afdeling kinderneurologie. Tijdens m’n master merkte ik mijn interesse voor brein en geest op. Nu begin ik aan mijn derde week in de huisartsenpraktijk van een vluchtelingenopvang. ”
Waar komt die interesse voor het brein vandaan?
“Als kind vond ik mysterieuze dingen al leuk. Ik kon er uren over fantaseren. Het brein is eigenlijk één groot mysterie. Hoe kan ons hele bewustzijn nou uit een klomp weefsel komen? Dat intrigeert me.”
Wie hebben jou geïnspireerd binnen het vak?
“Sam Harris komt als eerste in me op, een internationale neurowetenschapper die veel met psychedelica en meditatie doet. Heel vet! Naar hem luister ik graag. En Menno de Bree, de medisch ethicus van de opleiding die medische ethiek gaf. Heel inspirerend hoe hij de klas voor het blok wist te zetten met vragen die we onszelf allang hadden kunnen stellen.”
Wil je je nog gaan specialiseren?
“Zoals ik het nu voor me zie, wil ik psychiater worden. Maar ik hoef gelukkig niet nu te kiezen. Ik zie mezelf ook niet als specialist, maar meer als iemand die heel veel wilt leren over wat-ie interessant vindt.”
Over vijf jaar, waar zie jij jezelf dan?
“Oh dat vind ik wel een lang termijn haha. Ik heb geen vijfjarenplan nodig. Naar verwachting ga ik rond de 3 jaar bezig zijn met de opleiding tot psychiater. Maar dat is niet iets waar ik nu al op hoop. Dat past niet bij mijn karakter. Ik bekijk liever steeds wat er op mijn pad komt, want ik wil onderweg zoveel mogelijk leren en mezelf niet beperken. Natuurlijk heeft doelen stellen wel zin, zodat ik weet wat ik aan het doen ben. Dat is dan voor mij op dit moment: een somatisch jaar hebben.”
Wat vind je het meest dankbaar aan artsenwerk?
“Dit gaat misschien paradoxaal klinken. In één gesprek van een uur iets bij een patiënt raken wat voor verandering zorgt, geeft mij nóg meer voldoening dan de uiteindelijke genezing. Het contact maken en die klik hebben is wat voor mij het meeste telt. Of dat nou in de psychiatrie is of nu als huisarts voor vluchtelingen. En die connectie helpt natuurlijk bij herstel.”
Lees ook eens: Arts voor altijd, interview Wim Reinking
En wat doe je om te ontspannen?
“Ik heb net een piano tweedehands op de kop getikt, dus pianospelen heb ik na jaren weer opgepakt. Ook speel ik gitaar. Ik sport graag en heb een liefde voor taal. Op de terugweg van werk doe ik in de auto een audiocursus Arabisch. Die kan ik in mijn huidige baan ook meteen toepassen, heel leuk. Het zorgt vaak voor opgetrokken wenkbrauwen. ”
Voor jezelf kijk je niet heel ver vooruit, maar is er wel iets wat je in de toekomst binnen de zorg anders zou willen zien?
“Haha, ja er is iets wat me mooi zou lijken om in de toekomst meer van te zien. Ik denk dat er een kans kan liggen in herstel bevorderen patiënten door een communitygevoel te creëren. Bijvoorbeeld voor iemand die in het ziekenhuis is opgenomen. Als je ligt te verpieteren voelt het al snel uitzichtloos, maar niet als er wordt gefocust op goed contact met het zorgpersoneel, de familie en medepatiënten. Natuurlijk valt er ook van alles op medisch of technisch vlak te verbeteren, maar naar het psychische aspect kijken en het placebo-effect slim toepassen biedt wellicht ook mogelijkheden. Geef patiënten het gevoel dat je het samen doet.”
