Ging na jaren werken in Afrika aan de slag op de vaccinatiestraten in Twente
“Mooi dat we die klus met z’n allen geklaard hebben”
Hij kan er zelf om lachen. Zijn hele werkzame leven was hij eigen baas, zelfs de managers in de ziekenhuizen haalden het wel uit hun hoofd om de specialisten op het matje te roepen. En al die jaren dat hij als tropenarts in Afrika werkte, nota bene onder meer in Rwanda vlak na de genocide, was hij eigen baas. En dan stond er op de vaccinatiestraat in Enschede ineens een jongmens van 23 voor zijn balie. “Een student bedrijfskunde of zo die dan vaccinatiecoördinator is, kun je het je voorstellen? Die vertelt dan de artsen met tientallen jaren ervaring, de een nog eigengereider dan de ander, hoe ze tewerk moesten gaan. Dat was wel even wennen voor de meesten, incluis mijzelf.”
René Vreuls had eigenlijk in Tanzania moeten werken toen corona begin 2020 om zich heen sloeg. In het Haydom ziekenhuis waar hij al vele jaren met tussenpozen werkt, een kleine 500 kilometer ten zuidoosten van het Victoriameer. “Toevallig was ik toen net met mijn partner een rondreis aan het maken. We reden om het Victoriameer heen, door Kenia, Oeganda en Rwanda. Op een gegeven moment kregen we de verhalen over dat nieuwe virus door. Dat leek serieus te worden. We zaten in Rwanda en moesten nog een heel eind rijden. Toen was ik wel even nerveus of we die KLM-vlucht gingen halen.
Het stel haalde de vlucht, maar René voelde zich ook een tikkeltje schuldig. Hij had zich gecommitteerd om een paar weken later terug naar Tanzania te gaan, maar dat nieuwe virus zou weleens roet in het eten kunnen gooien. “Ik ben sinds de uitbraak niet meer teruggeweest. Niet dat ik mijn eigen rol wil overschatten, het ziekenhuis draait ook zonder mij verder, maar het voelt op dat moment toch alsof je boel in de steek laat.”
71 is hij, al jaren met pensioen als kinderarts, maar naar eigen zeggen nog veel te vitaal om niets te doen. Een dag eerder heeft hij nog een rondje van 110 kilometers gefietst. Stilzitten is niks voor René. Hij moet bezig blijven, zich nuttig maken, mensen ontmoeten en vooral met mensen praten. Toen de GGD begin dit jaar artsen zocht was hij één van de eersten die zich meldden. “De GGD stond voor een megaklus”, blikt hij terug. “In een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk mensen vaccineren. Mooi dat we die klus met z’n allen geklaard hebben.”
In het begin was het keihard werken. “Dan begon je om acht uur ’s ochtends, aan het einde van de dag had ik wel 600 mensen voor mijn balie gehad. Dan kom je handen tekort, zeker met al die 65-plussers in Nederland die bloedverdunners nemen. Die werden allemaal naar de medische balie doorgestuurd. Aan het einde van de dag was ik behoorlijk doorgedraaid. Later werd het rustiger natuurlijk. Dan kijk je wel eens om je heen en zie je al die medewerkers rondlopen zonder dat ze veel om handen hebben. Maar goed, ik begrijp ook wel dat het lastig is om precies voldoende capaciteit in te plannen.”
Waar hij meer moeite mee had: de spillage op het einde van de dag. “We hadden regelmatig vaccins over. Na een tijdje was iedereen die bij de post werkte al gevaccineerd. Ik had graag gezien dat we de overgebleven vaccins meer voor kwetsbare mensen konden gebruiken. Ik woon tegenover een ouder echtpaar. Zij heeft de spierziekte ALS, hij verzorgt haar. Ik had heel graag twee spuitjes meegenomen om die mensen te kunnen helpen. Zo hadden we meer mensen kunnen helpen. Dan is het jammer dat die richtlijnen zo stringent zijn. Ik kan het in ieder geval niet helpen.”
Hij benadrukt een paar keer met veel plezier bij de GGD te hebben gewerkt. Ook voor een eventuele derde prikronde is hij beschikbaar, zegt hij. Al voelt hij zich wel bezwaard dat er in grote delen van de wereld nog nauwelijks mensen gevaccineerd zijn. “Je kunt niet anders dan vaststellen dat de Westerse wereld vooral aan zichzelf heeft gedacht. Over een paar weken ga ik weer naar Tanzania. Het land staat op ‘oranje’, dus ik kan weer in het vliegtuig stappen. Dan kom ik daar in het ziekenhuis. Als enige ben ik volledig gevaccineerd. ‘Doctor René’, zullen de artsen me vragen, ‘wat vind je ervan dat Westerse landen vaccins opeisen en bereid zijn meer te betalen dan wij kunnen?’ Ik kan dat niet rechtvaardigen. We hebben hier nu zoveel vaccins opgeslagen, veel meer dan we zelf kunnen gebruiken, terwijl daar nog vrijwel niemand is gevaccineerd. Laten we daar werk van maken.”
