De arts die niet stil kan zitten
Henk Franke is het type arts dat moet rondlopen
Ook al is het maandagochtend op een tijdstip dat de meeste mensen de slaap uit hun ogen wrijven en nog aan hun eerste kopje koffie moeten beginnen, Henk Franke zit er helemaal klaar voor. “Zal ik gewoon beginnen te vertellen?”
Om vervolgens het antwoord niet af te wachten en te beginnen, in een tempo dat verraadt dat zijn wieg niet in Twente stond, de regio waar hij al decennia werkzaam is, maar in Amsterdam.
Persoonlijk contact met patiënten, dat is wat hem motiveert. Het merkwaardige is dat hij daar pas achter kwam toen hij in 2014 stopte met werken als gynaecoloog in het ziekenhuis. “Ik was 62 en dacht: het is mooi geweest, ik heb geen zin meer om vroeg uit m’n bed te komen voor een vroege dienst. Ik stop ermee en ga andere dingen doen.”
En dat ging hij doen. Binnen mum van tijd had Henk zich verdiept in de wereld van voedingssupplementen, producten bedoeld als aanvulling op het dagelijkse voedsel. Niet geheel toevallig, want in de jaren dat hij als gynaecoloog actief was richtte hij zich onder meer op het gebied van osteoporose, de medische naam voor poreus of zwak bot. Het innemen van voldoende vitamine D helpt de botten sterk te houden. “De vraag is in welke hoeveelheid je vitaminen moet slikken. Ik ben erachter gekomen dat je meer moet slikken dan de Gezondheidsraad voorschrijft: 5.000 in plaats van 800 internationale eenheden per dag. Veel beter. Dat schrijven sommige artsen in Amerika ook voor.”
Toen Henk bezig was met een cursus websites bouwen – altijd handig – begon het toch weer langzaam te kriebelen. Een collega uit Losser benaderde hem. Of hij elke woensdag als gynaecoloog een spreekuur wilde draaien. Inmiddels praat hij weer wekelijks over menopauzes, schrijft hij anticonceptiemiddelen voor en brengt hij spiraaltjes in. “Daarnaast beoordeel ik op echo’s. De echoscopiste maakt ze natuurlijk, een arts moet ze beoordelen. Prima werk, maar ik miste het contact met mensen, daarom kwam het verzoek om te helpen met testen op het goede moment.”
Dat was in november 2020. Nederland was in lockdown en het aantal besmettingen schoot in noodvaart omhoog. De testcapaciteit moest snel uitgebreid worden. “Ik had al eerder gewerkt voor een bedrijf dat bodyscans maakt. Ze zochten een arts voor de locatie in Enschede. Of ik dat wilde doen. Dat heb ik een aantal maanden gedaan. Totdat er vaccins beschikbaar waren.”
Als arts op één van de vaccinatiestraten in Twente is Henk Franke een bekend gezicht. Als hij maar even de kans heeft loopt hij rond. Niet in een lange witte doktersjas, z’n handen losjes op de rug waardoor de stethoscoop om de nek goed zichtbaar is, maar in een geel veiligheidsvest dat een Franse activist niet zou misstaan, met daarop in grote blokletters het woord ‘arts’. “Ik ben niet het type dat lang achter een bureau moet zitten”, zegt hij. “Als je rondloopt zie je meer, spreken mensen je aan. ‘Wat denkt u, dokter, wel of niet vaccineren? Wat vindt u ervan?’”
Een betrokken arts wordt al snel geconfronteerd met dillema’s die je in de spreekkamer niet tegenkomt. “Zo hadden we mensen die corona hadden opgelopen en met één Pfizerprik voldoende gevaccineerd moesten zijn. Alleen kon dat niet in CoronaCheck worden verwerkt. Die accepteerde bij Pfizer slechts twee prikken als volledig vaccinatiebewijs. Hebben we deze mensen toch maar twee prikken gegeven.”
Hij probeerde de psyche van mensen te begrijpen die lijf en leden getatoeëerd hebben maar bang voor de prik waren. “Dat is toch merkwaardig? Die mensen zitten uren doodstil om geprikt te worden voor een tatoeage, maar komen ze voor een vaccinatie dan liggen die grote kerels als watjes op de bank. Sommigen nemen hun moeder mee. Tja, de enige plausibele verklaring voor het flauwvallen die ik heb gehoord is dat de prikjes bij het tatoeëren oppervlakkige prikjes zijn, bij Covid-19 gaat ie diep in de spier. Dat voel je wel even.”
Op het hoogtepunt van de vaccinatiecampagne werden er in Enschede 2200 mensen gevaccineerd. Dat was in juli, toen er net een flinke uitbraak in Twente was. Die uitbraak was terug te voeren naar horecabezoek. Alleen al in Aspen Valley, een après ski tent in Enschede, raakten bijna 200 jongeren besmet. Henk: “De dag erna zat het bij ons vol met jongeren. De een nog bleek van het stappen, de ander bleek uit angst voor de prik. Ze gingen dan ook met bosjes tegen de grond. Gelukkig hebben we ze allemaal kunnen opvangen.”
De afgelopen tijd kreeg hij te maken met een ander fenomeen: ‘weglopers’. “Weglopers inderdaad, mensen die zich melden, hun gegevens laten verwerken en dan vlak voordat ze geprikt moeten worden het op een lopen zetten. Onvoorstelbaar, maar het gebeurt toch. Dat zijn mensen die wel het vaccinatiebewijs willen hebben om naar de kroeg te kunnen of op vakantie te gaan, maar niet geprikt willen worden. Wij er achteraan natuurlijk, want je kunt niet hebben dat er vaccinatieweigeraars met een prikbewijs rondlopen. Dat zou wat zijn.”
